@misc{Jakubowska_Alicja_Analiza, author={Jakubowska, Alicja}, howpublished={online}, school={Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach}, language={pol}, abstract={WSTĘP Zakażenie Clostridioides difficile (CDI) staje się jednym z najważniejszych wyzwań gastroenterologii. Jednak dane pochodzące z badań nad CDI nie zawsze są spójne u pacjentami z nieswoistym zapaleniem jelit (NChZJ). CEL BADANIA Celem badania była ocena częstości występowania CDI u pacjentów z NChZJ hospitalizowanych w CSK MSWiA oraz analiza czynników ryzyka zakażenia Cl. difficile u chorych z NChZJ w populacji pacjentów CSK MSWiA. MATERIAŁ I METODY Dokonano analizy retrospektywnej dokumentacji medycznej 204 pacjentów (77 chorych z CDI i NChZJ, 50 z NChZJ bez CDI i grupa kontrolna: 77 bez NChZJ z CDI) hospitalizowanych w Klinice Chorób Wewnetrznych i Gastroenterologii CSK MSWiA w Warszawie w latach 2016 - 2018. CDI rozpoznnao u chorych z objawmi klinicznymi potwierdzając zakażenie przy użyciu testu ELISA do oceny dehydrogenazy glutaminianowej na obecność toksyny A/B w kale. Na podstawie serii wykonanych jednoczynnikowych modeli regresji logistycznej zidentyfikowano czynniki ryzyka CDI u pacjentów z NChZJ. WYNIKI Według naszych danych przebieg CDI u pacjenta z NChZJ różnił się od grupy kontrolnej. Pacjenci z NChZJ i towarzyszącym CDI to istoitnie statystycznie młodsza grupa chorych w porónwniu do pacjentów z CDI bez NChZJ. Populacja pacjentów z NChZJ oraz CDI była istotnie statystycznie młodsza (34,79 vs 58,93, p<0,001). Czas trwania hospitalizacji wśród chorych z NChZJ oraz CDI był istotnie statystycznie krótszy niż u chorych z CDI bez NChZJ (p < 0,01). Pacjenci z NChZJ i CDI mieli niższy wskaźnik masy ciała (22,65 vs 25,91 kg/m2, p<0,001) i byli częściej poddaniu terapii antybiotykami (p<0,001) niż pacjenci z NChZJ bez CDI. Nie wykazano różnicy istsotnej statystycznie w zakresie wyników badań laboratoryjnych. 73 Uprzednie stosowanie antybiotyków (<1 miesiąc) było czynnikiem ryzyka CDI (OR = 4,86, CI95 [1,85; 15,29], p=0,003). Ponadto silnym czynnikiem ryzyka w grupie badanej był niższy wskaźnik masy ciała (OR = 0,82, CI95 [0,74; 0,90], p<0,001) oraz niższe stężenie albumin (OR = 0,38, CI95 [ 0,14; 0,88], p=0,036). Dodatkowym czynnikiem ryzyka jest młodszy wiek (OR = 0,86, CI95 [0,81; 0,90], p<0,001), czas trwania hospitalizacji (OR = 1,14, CI95 [1,06; 1,25], p=0,001), leczenie glikokortykosteroidami (OR = 3,62, CI95 [1,71; 7,97], p=0,001) oraz terapia immunosupresyjna (OR = 3,39, CI95 [1,63; 7,25] , p=0,001). Zapalenie żołądka było również czynnikiem ryzyka CDI (OR = 24,98, CI95 [5,00; 454,44], p=0,002). Badanie nie wykazało, żeby stosowanie IPP i leczenie biologiczne były czynnikiem ryzyka CDI u pacjentów z NChZJ. WNIOSKI CDI wśród pacjentów z NChZJ stanowi istotny problem kliniczny. Do czynników ryzyka CDI u pacjentów z NChZJ zaliczamy: młodszy wiek pacjentów, płeć żeńską, niedożywienie (obniżony BMI, hipoalbuminemia), stosowanie tiopuryn, antybiotykoterapii oraz glikokortykosteroidoterapii, wydłużony czas hospitalizacji, zapalenie błony śluzowej żołądka i/lub dwunastnicy. Nie wykazano, żeby terapia biologiczna ani IPP stanowiła czynnik ryzyka CDI u pacjentów z NChZJ. Leczenie żywieniowe pacjentów z NChZJ powinno być niezbędnym elementem holistycznej terapii pacjentów.}, type={rozprawa doktorska}, title={Analiza czynników ryzyka zakażenia Clostridioides difficile u pacjentów z nieswoistymi chorobami zapalnymi jelit}, }