Search for: [Abstract = "Przedmiotem niniejszej publikacji jest rozwój polskiej odmiany dyscypliny naukowej określanej medioznawstwem. W węższym znaczeniu tego pojęcia przez medioznawstwo rozumiemy naukę badającą funkcjonowanie mediów masowych. W ujęciu szerszym za medioznawstwo uznaje się naukę o komunikowaniu medialnym, czyli komunikację prowadzoną przy pomocy urządzeń technicznych – środków komunikowania masowego. Medioznawstwo wywodzi się z prasoznawstwa. Jak to zdefiniowano w specjalistycznych słownikach, pod tą tradycyjną polską nazwą kryje się „nauka o tworzeniu, zawartości, przekazywaniu i odbiorze prasy \(we wszystkich jej aspektach\) i publikacji prasopodobnych \(radiowych, telewizyjnych\). Czasami prasoznawstwo interpretowane jest szeroko jako wiedza o komunikowaniu masowym”.Autor niniejszej publikacji doszedł do wniosku, że polskie medioznawstwo ma swój symboliczny początek w ostatnich latach XVIII wieku. W kolejnym stuleciu media były przedmiotem licznych badań prowadzonych przez reprezentantów starszych nauk humanistycznych i społecznych. Polskie medioznawstwo, przechodząc przez okres deskryptywny i kumulatywny, pierwszy swój paradygmat wypracowało w latach sześćdziesiątych XX wieku. W kolejnej dekadzie paradygmat ten zaczął dotyczyć nie tylko mediów, lecz także komunikacji społecznej. Cechą charakterystyczną polskich badań nad komunikacją społeczną i mediami jest ich interdyscyplinarność i odwoływanie się do innych dyscyplin szczegółowych, zarówno z obszaru nauk społecznych, jak i humanistycznych. Gwałtowny rozwój współczesnych mediów powoduje też, że medioznawcy poszerzają swoje kompetencje techniczne.Multiplikacja ujęć teoretycznych zmusza medioznawców do interdyscyplinarności, a zarazem sprawia, że uprawiane przez nich badania charakteryzują się dużym zróżnicowaniem paradygmatycznym."]
